ကြ်န္ေတာ္ ငါးတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေလာက္ကတည္းက ျဖစ္သည္။
ေမေမသည္ ယခုကဲ့သို႔ပင္ တစ္မိသားစုလံုးအတြက္ နံနက္စာႏွင့္ ညစာ
အစားအေသာက္မ်ားအား မိမိလက္ျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ကုိယ္က် ျပင္ဆင္ရျခင္းကို
အလြန္ႏွစ္သက္သူျဖစ္သည္။ ျပည့္စံုကံုလံုသည့္ မ်ိဳးရိုးမွ ဆင္းသက္လာသူမ်ား
မဟုတ္သည့္အျပင္ ေဖေဖ့ဝင္ေငြတစ္ခုတည္းႏွင့္ မေလာက္ငွသည့္အတြက္
ေမေမပါ အလုပ္ကို မနားမေန ၾကိဳးစား၍ လုပ္ရရွာသည္။ အိမ္မွဳကိစၥမ်ားႏွင့္
ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းသို႔ပို႔ျပီးသည့္အခါ ရပ္ကြက္ထဲက အလုပ္ရံုတစ္ခုတြင္
အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္တစ္ခုကို ေမေမလုပ္ေလ့ရွိသည္။ ေက်ာင္းအသြားကို ေဖေဖက
လိုက္ပို႔ေလ့ရွိျပီး ေက်ာင္းအျပန္ကိုေတာ့ ေမေမက အလုပ္မွ အျပန္ဝင္ၾကိဳေလ့ရွိသည္။
တစ္ရက္က်ေတာ့ ေမေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ပံုမွန္အတိုင္းထက္ နာရီဝက္ေလာက္
ေနာက္က်ျပီး လာၾကိဳသည္။ ေမေမ့ပံုစံက ပင္ပန္းႏြမ္းႏြယ္ ေမာဟိုက္လြန္းေနသည္။
ေမေမႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေရာက္ျပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္
ကစားရန္ထြက္သြားသည္။ ယခုအခ်ိန္ျပန္ေတြးမိေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္သည္
ငယ္စဥ္ကတည္းက အေဆာ့မက္လြန္းခဲ့သူျဖစ္သည္။ ေမေမကေတာ့ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးႏွင့္
စားေရးေသာက္ေရးမ်ားကို မေနမနားလုပ္ရင္း အိမ္မွာက်န္ခဲ့သည္။
ည (၈) နာရီေလာက္က်ေတာ့ ေဖေဖ ျပန္ေရာက္လာသည္။ မိသားစုထမင္းဝိုင္းေလး
စိုစိုေျပေျပျဖင့္ စတင္လိုက္ျပီ ျဖစ္သည္။ ေမေမက စားပြဲေပၚတြင္ တစ္မ်ိဳးတည္း ျဖစ္ေသာ
ငါးေၾကာ္ႏွင့္ အရည္ေသာက္ ဟင္းခ်ိဳတစ္ခြက္ကို ခ်ေပးထားသည္။
ငါးေၾကာ္ပန္းကန္ကို ေဖ့ေဖ့ေရွ ႔သို႔ ခ်ေပးလိုက္ေသာ ေမ့ေမ့မ်က္ႏွာက သိပ္မေကာင္းလွ။
ေဖေဖက ငါးေၾကာ္ပန္းကန္ထဲက ငါးေၾကာ္ေတြကို ၾကည့္ျပီး ေမ့ေမ့မ်က္ႏွာကို
ေသခ်ာၾကည့္၍ ျပံဳးျပလိုက္သည္။ ေဖေဖ့ အျပံဳးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္နားမလည္လွ။
ကြ်န္ေတာ္ကမူ ငါးေၾကာ္ပန္းကန္ထဲက ငါးေၾကာ္တူးတူးမ်ားကို ၾကည့္ျပီး
ေမေမ့ကို ေဖေဖက ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းေလမလားဟု ေတြးေနမိသည္။
သို႔ေသာ္ ေဖေဖကမူ ငါးေၾကာ္တစ္ဖက္ကို ယူ၍ ကြ်တ္ခနဲျမည္ေအာင္ ဝါးရင္း
ဟင္းခ်ိဳတစ္ဇြန္းကို အားရပါးရ ခပ္ေသာက္လိုက္သည္။
ျပီးေတာ့ ထမင္းကို ျမိန္ေရယွက္ေရ စားေတာ့သည္။
စားရင္း ကြ်န္ေတာ့္ဘက္သုိ႔လွည့္၍ စကားေျပာသည္။
“သားၾကီး…ေက်ာင္းစာေတြ လိုက္ႏိုင္ရဲ ႔လားကြ”
“ဟုတ္ကဲ့ ေဖေဖ…သား လိုက္ႏိုင္ပါတယ္”
“ေအး…ေကာင္းတယ္…စာကို ေသေသခ်ာခ်ာ က်က္ေနာ္ သား..."
"ထမင္းစားျပီးရင္ စာဖတ္ခ်ိန္ေရာက္ျပီ...အေပၚထပ္မွာ စာသြားဖတ္ေခ်”
“ဟုတ္ကဲ့…ေဖေဖ”
ကြ်န္ေတာ္ စားလို႔ျပီးေတာ့ စားပြဲဝိုင္းမွ ထျပီး လြယ္အိတ္ယူကာ အိမ္အေပၚထပ္သို႔
တက္ခဲ့သည္။ စာဖတ္ရန္ စာအုပ္ကို ဖြင့္လိုက္ေသာ္လည္း ေအာက္ထပ္မွာ
“ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ” ဟူေသာ စူးစမ္းစိတ္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ထမင္းစားပြဲဝိုင္းကို
ျမင္သာထင္သာေသာ ေနရာထိေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔လိုက္သည္။ ေဖေဖလည္း
ထမင္းစားေသာက္ျပီး၍ ထမင္းဝိုင္းမွ ထမည္ အလုပ္ ေမေမက ေဖ့ေဖ့ေဘးမွာ
လာရပ္သည္။ ျပီးေတာ့
“ငါးေၾကာ္ေတြ တူးသြားတဲ့အတြက္ ကြ်န္မ ေတာင္းပန္ပါတယ္…ေမာင္”
ေမေမ့ေတာင္းပန္စကားကို ၾကားသည့္ ေဖေဖက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ျပီး
“ေမာင့္မိန္းမရဲ ႔ ငါးေၾကာ္ ကြ်တ္ကြ်တ္ တူးတူးေလးက ထမင္းစားလို႔ပိုေကာင္းတယ္ကြာ
ေမာင္ဒီေန႔ ထမင္းစား ပိုျမိန္တယ္”
“ေမာင္ထမင္းစားပြဲကို သိမ္းလိုက္မယ္… အနားယူလိုက္ဦးေလ”။
ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ေတြ႔ ခဲ့ရတာက သည္ေလာက္သာျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္သိခ်င္စိတ္မွာ ေမးခြန္းတစ္ခုက အဆက္မျပတ္ စီးဆင္းေနခဲ့သည္။
ေဖ့ေဖ့ကို ေမးခ်င္ေပမယ့္ အိပ္ရာဝင္ခ်ိန္ ေရာက္ျပီျဖစ္၍ ေမးခြင့္မၾကံဳလိုက္။
ေနာက္တစ္ရက္ ေဖေဖကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔သည္။
“ေဖေဖကို သားတစ္ခု ေမးလို႔ရမလား”
“ေမးေလ..သားရဲ ႔”
“ေမေမရဲ ႔ ငါးေၾကာ္တူးတူးေတြကို ေဖေဖက တကယ္ပဲၾကိဳက္တာလားဟင္…
သားစားတုန္းက တူးလည္း တူးတယ္…ခါးလည္းခါးျပီး ငန္လည္း ငန္တယ္ ေဖေဖရဲ ႔”
ေဖေဖက လမ္းေလွ်ာက္တာကို ရပ္လိုက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားကို
ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ျပီး
“သားရဲ ႔ေမေမက သားကို ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းလို႔
အပင္ပန္းခံျပီး သူမ်ားဆီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ…သားရဲ ႔…”
“မေန႔ကတုန္းက သားရဲ ႔ေမေမက အလုပ္အရမ္းပင္ပန္းေနတာ ေဖေဖသိတယ္
ေဖေဖ့ကို ထမင္းဆီစမ္းခ်ည္းပဲ ေကြ်းရင္ေတာင္ ေဖေဖက သားေမေမကို အျပစ္မတင္ႏိုင္ဘူး”
ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တစ္သက္မေမ့ေစမည့္ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာသြားခဲ့သည္။
“ငါးေၾကာ္တူးတာက ေဖ့ေဖ့ကို ႏွလံုးသားကို မနာက်င္ေစဘူး…
သားေမေမရဲ ႔ ႏြမ္းလ်တဲ့ မ်က္ႏွာက ေဖေဖ့ ႏွလံုးသားကို ခံရခက္ျပီး နာက်င္ေစတယ္”
ဤသည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က ကြ်န္ေတာ္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေသာ
အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယေန႔အထိ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ
သတိတရ ျဖစ္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ အတိတ္ဟု ဆိုေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ
အရိပ္တစ္ခုလို တြယ္ကပ္ေနေသာ ခ်ိဳျမိန္မွဳတို႔ျဖစ္သည္။ မၾကာေသာ ကာလမွာ
ကြ်န္ေတာ္လည္း ေဖေဖေရြးခ်ယ္ခဲ့သလို (အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း) တည္း ဟူေသာ
အေသခ်ာဆံုးလမ္းကို ေလွ်ာက္ရဦးမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုအေနအထားမ်ိဳးတြင္
၁) ေမေမႏွင့္ ေဖေဖတို႔ အျပန္အလွန္ထားရွိခဲ့ၾကေသာ နားလည္မွဳမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ့္
အလွည့္တြင္ ထူေထာင္ႏိုင္ပါမည္လား?
၂) ျပည့္စံုၾကြယ္ဝျခင္း မရွိေသာ မိသားစုဘဝကို ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းရမည္ဆိုပါက
ၾကံဳရေသာ ဘဝအခက္အခဲမ်ားကို ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတို႔ကဲ့သို႔ သတိၱရွိရွိ
ရင္ဆို္င္ႏိုင္စြမ္း ရွိမည္ေလာ?
၃) ေဖေဖကဲ့သို႔ အျပစ္တင္စရာကို လစ္လ်ဴရွဳရင္း ဇနီးသည္၏ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚက
အခက္အခဲကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ေပးႏိုင္စြမ္း ရွိပါမည္လား?
၄) တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေမေမသည္ ( ေနမေကာင္းလို႔ပါ...အလုပ္မ်ားေနလို႔ပါ ) ဟူ၍
ဆင္ေျခလံုးဝ မေပးခဲ့ဘဲ သူမ၏ အမွားကိုသာ အတိအလင္း ရင္ဆိုင္ခဲ့သည္။
ကြ်န္ေတာ့္ အလွည့္တြင္ေရာ ေမေမ က်င့္ေဆာင္ခဲ့သကဲ့သို႔
ကြ်န္ေတာ္မွားသြားပါသည္ ဟု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆိုင္ေတာင္းပန္ဝံ့ပါမည္ေလာ?
၅) ေမေမ့ ငါးေၾကာ္အေၾကာင္း ေဖေဖ့ကို ေမးခဲ့တုန္းက ေဖေဖေပးခဲ့ေသာ အေျဖမ်ိဳး
“သားရဲ ႔ေမေမက သားကို ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းလို႔
အပင္ပန္းခံျပီး သူမ်ားဆီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ…သားရဲ ႔…” လို႔ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္
သားျဖစ္သူကိုပါ မိဘ၏ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းႏွင့္ အျပန္အလွန္ ထားရွိေသာ
ေမတၱာတရားကို ျမင္သာထင္သာေအာင္ ဆံုးမႏိုင္စြမ္း ရွိပါမည္ေလာ?
၆) မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ...
မည္မွ်ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းေသာ ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္ရသည္ျဖစ္ေစ...
ေမေမ့ကဲ့သို႔ ဦးစြာ ေတာင္းပန္တတ္ရန္ႏွင့္
ေဖေဖကဲ့သို႔ အျပစ္ကို အျပံဳးျဖင့္ ဖလွယ္စိတ္ေမြးရန္
ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳးစားရဦးမည္ ျဖစ္သည္။
အမွတ္တရ မ်ားစြာျဖင့္ ...
အိမ္ေဝးသူ (KZ)
No comments:
Post a Comment